دونات روی مغز من است.
بوف بر مغز من است .
بسکین رابینز هم.
آیس پک هم..
کاپوچینو هم..
گوشی های تلفن همراه با حافظه داخلی گیگا بایتی هم..
سیگار های طعم دار و رنگی هم..
و چیزهای دیگر هم..
لطفا تکلیف من بد بختِ بیکار و بی حوصله ی نفهم را
که جدیدا هفته ی یکبار می آیم اینجا، چرندی می نویسم و می روم ،
با خودتان مشخص کنید..
با این که از کلمه ی من خوشم نمی آید!
امّا اولین نامی که در این فضای وبلاگ نویسی با آن صمیمی شدم..
همین کلمه ی « من » است نقطه
بنابراین این نام مورد احترم اینجانب می باشد
و از آنجا که جدیدا میانگین تولید « من » در اینترنت به هفته ای یک عدد رسیده
تقاضامندم «من» های عزیز همه گی آدرس خویش را پایین نظرشان قرار دهند..
البته این جسارت، شامل حالِ « منِ اولیّه » ی عزیز، نمی شود
این منِ اولیه بیش از دوسال است که چرندیاتم را کامنتگذاری می نماید و مرا هم می نماید،
خرسند!
و خودش می داند کدامیک از من هاست ، و بقیه ی من ها می دانند که هیگ کدامشان « منِ اولیه» نیستند..
بنابراین ....آره!
منِ اولیّه ی عزیز! احتمالا در پست قبلی ، تو نظر گذاشته ای ، امّا آنقدر وضع گیجآلود است که خسته شدم و گفتم، قضیه را بیان کنم!
آره عزیزم!!!!
جیش دارم جیش دارم نیمه شب
جیش من اصرار دارد تا که تب
بر فرازد، مغز را ویران کند ،
دست و پا، درگیرِ آب و نان کند.
ردشو از ترس. به سایه بگو نه
بگو نه ! که کوچه گل‌بارون شه.
/
بگو آره به ستاره
/ از صدات یخِ شب وااشه..
/ که جهان زیبا شه